ای به آسمان پرگشوده
زندگی فریادی است علیه سکوت ، علیه سکون
وزنده کسی است که زندگی آغازکند ، درراه اوگام بردارد ودرره اوجان بازد
که این حکایت گسستن است وحدیث پیوستن
مهرتابان وماه پرتوافشان است
ستاره ها چشمک زن ، بادها وزان است
ابرها تیره ، اشک ها ریزان است
کوهها وقله ها سربه هوا برداشته است
قلب جهان می تپد
نبض زمان می زند
جهان توگویی انتظار حضور می کشد ونوید ظهور می دهد ، ظهور جهانی جدید ، دنیایی تازه ،
ظریف اماساده
توگویی آفرینش معجزه خواهدکرد ومعمای هستی شیرین خواهدشد
لفظ ها تلفظ خواهدگردید
گلواژه ها شکفته به لب خواهدشد
آفاق به دیده دل گشوده خواهدگردید
آواز به گوش جان شنیده خواهدشد
.... سرانجام به فرمان خدا روح الهی باجسم خاکی همنشین شد
انسان قدبرافراشت وسرازخاک برداشت ، قصدسفرنمود ومسافرشدوجهان به عین این سفر جشنی عظیم به پا نمود ، چنانچه
توگویی دریا رقصان بود وکوهها پایکوبان
رودها خروشان وجملگی پرسان پرسان
دریا پرسید :
ای مسافربرای من چه آورده ای ؟
مسافرگفت: قلبی به وسعت تو
کوه پرسید :
برای من چه ؟
گفت : عزمی به استواری تو
دشت پرسید :
برای من چه ؟
گفت : درونی به فراخی تو
باران پرسید :
برای من چه ؟
گفت : روحی به لطافت تو
آبشار پرسید :
برای من چه ؟
گفت : نگاهی به زلالی تو
ابرپرسید :
بامن چه خواهی کرد ؟
گفت : همسفرباتوخواهم شد وبه « شهر آفتاب » سفرخواهم کرد
« با دلی آرام وقلبی مطمئن وروحی شادوضمیری امیدوار به فضل خدا .....»
بچه خاک سپید سبلانم ،احدکریمی ام ؛ از انتهای جاده های سردِسرشارازپریشانی می آیم «مپرسید اهل کجایم ، به این جاده هابرمی خوردوبه این کفش های افتاده ازپای نیز». هنوزمتولدنشده ام ، دستهایم هنوز بوی خاک می دهد ودهانم هرروزبوی گناه تازه !