تقدیم به مردی که برای«مردی که گورش گم شد» داستانها نوشت . حافظ ، هم او که دوستیم با وی به خواب شباهت دارد.
پرده 1)
صدای پای شب درکوچه پس کوچه های شهر می پیچد، زمین به  سان پیری ژنده پوش دل به خواب سنگینی می دهد ، کوچه ها از صدای گامهای رهگذران خالی می شود ، گلچهره  دل خسته از لحظه های عبوس ،پردهای هزارتوی بی کسی اش را از پشت پنجره های باران ندیده اش کنار می زند وفروریختن ذرات نقره ای مهتاب را درحوضچه حیات خلوت خویش به تماشا می نشیند تاشاید شبی دیگررا « به صبح سحرندیده» پیوند زند . بقچه خاطرات گذشته اش را تورق پلک های خیس خسته اش رونق می بخشد ، او که سهم اش ازگذشته تکه نانی است وسیبی و وصله کهنه پیرهنی.
 
                                                                                                    
پرده2)
کوچه ها سنگدل شده اند ، دیوارهانامرد . هواازاندوه گرگرفته است ، نبض زندگی درخانه کاهگلی پیرزن می تپد. لبخند قاب شده پسرکش ؛ روی طاقچه ، تنها خاطره حضور« عباس » درخانه است گلچهره سلام چشم اوراجواب می دهد . هفت سالگی پسرکش را مرور می کند -  فصل ، فصل یخ دربهشت است – وعباس درپیاده روکنار نرده های آهنی عمارت شهرداری با ترازویش بزرگ شدن مردان مصنوعی را اندازه می گیرد، عباس ناشناس مردمان شهر بی احساس  هم او که آخرش  هم نفهمید « آن مرد که درباران آمده بود ، که بود»
 
                                                                                                  
پرده3)
آسمان پر از نقطه چین است است وابرها ازشرم بارانی، سقف خانه گلچهره چکه میکند ونت های خیس کاسه ها سمفونی سکوت می نوازند. هیاهوی بازار جایی نگذاشته است برای اندیشیدن به روسری کهنه
 « ستاره» او که روزهایش به انارترک خورده ای می ماند که ازارتفاع « غریبی » به زمین خورده باشد.
 
                                                                                               
                        
پرده 4)
راز حیرانی گلچهره را فقط خدا می دانست ، برای همین سجاده بغض اش را برای خدا گشود ، ستاره ای ازگوشه چشمهای کم سویش برروی گل های سرخ چارقدش چکید ، به خدا سلام کرد صدای موذن را کوه ها شنید ، ثانیه ها ی سراسیمه درلحظه های سترون به احترام صدای خدا تا همیشه سکوت کردند وگلچهره دریلدایی ترین شب درازدحام مردان مصنوعی به همسایگی ستاره ها کوچید ودفتر خاطراتش پراز پرنده شد ودو مرغابی .
پرده 5)
صدایی می آید ...« پرنده نیست ، درخت است که می خواند» .