تعزیه الگوی کهن نمایش های ایرانی
تقدیم به تعزیه خوان سه ساله مشکینی ؛ هلن عراقی
تعزيه (يا تعزيت) به معني سوگواري، برپايي يادبود عزيزان از دست رفته، تسليت، امر کردن به صبر و پرسيدن از خويشان درگذشته،سرسلامتي دادن و … است.اما آنچه به عنوان تعزيه مشهور است گونه‌اي از نمايش مذهبي منظوم است که در آن عده‌اي اهل ذوق و کارآشنا در جريان سوگواري‌هاي ماه محرم و براي نشان دادن ارادت و اخلاص به اهل بيت عليهم السلام، طي مراسم خاصي بعضي از داستان‌هاي مربوط به واقعهٔ کربلا را بازآفريني مي‌کنند.
پيشينه :
تاريخ پيدايش تعزيه به صورت دقيق پيدا نيست. برخي با باور به ايراني‌بودن اين نمايش آييني، پاگيري آن را به ايران پيش از اسلام به پيشينهٔ سه‌هزارسالهٔ سوگ سياوش - پهلوان داستان‌هاي ملي ايران - نسبت داده و اين آيين را مايه و زمينه‌ساز شکل‌گيري آن دانسته‌اند. برخي پژوهشگران نيز پيشينهٔ آن را به آيين‌هايي چون مصائب ميترا ويادگار زريران بازمي‌گردانند والخ
بچه خاک سپید سبلانم ،احدکریمی ام ؛ از انتهای جاده های سردِسرشارازپریشانی می آیم «مپرسید اهل کجایم ، به این جاده هابرمی خوردوبه این کفش های افتاده ازپای نیز». هنوزمتولدنشده ام ، دستهایم هنوز بوی خاک می دهد ودهانم هرروزبوی گناه تازه !